2 lutego to Dzień Życia Konsekrowanego, który ustanowił św. Jan Paweł II w 1997 roku. W swoim pierwszym orędziu określił jego potrójny cel. Po pierwsze, opowiada on o osobistej potrzebie uroczystego uwielbienia Pana i dziękczynienia za wielki dar życia konsekrowanego. Dzień Życia Konsekrowanego ma - po drugie - za zadanie przyczynić się do poznania i do szacunku dla życia konsekrowanego ze strony Ludu Bożego. Trzeci powód odnosi się bezpośrednio do osób konsekrowanych, zaproszonych do wspólnych i uroczystych obchodów niezwykłych dzieł, których Pan w nich dokonał, aby odkryć jeszcze bardziej w świetle wiary blaski tego Bożego piękna, które przez Ducha promieniują w ich sposobie życia, oraz aby jeszcze żywiej uświadomić sobie ich niezastąpioną misję w Kościele i w świecie. W Ruchu Światło – Życie są dwie takie wspólnoty, Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła oraz Siostry ze Wspólnoty Dzieci Łaski Bożej.
Instytut Niepokalanej Matki Kościoła
INMK to żeński instytut świecki, na prawie diecezjalnym, założony w 1958 r. przez Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła realizują swoje powołanie zgodnie z zasadami, życia obowiązującymi w świeckich instytutach. Instytuty świeckie to wspólnoty osób, które żyją w zwykłych warunkach świeckiej egzystencji, indywidualnie lub wspólnie, pracując zawodowo i uczestnicząc w sprawach ludzi świeckich. Równocześnie – poprzez składane śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa – są całkowicie oddane Bogu, by Jego mocą przemieniać świat od wewnątrz i przepajać go duchem Ewangelii.
Aktualnie INMK liczy blisko 100 osób, które mieszkają w różnych częściach Polski, a także w Niemczech, na Słowacji i na Ukrainie. Życie wspólnotowe podejmowane jest w domach Instytutu m. in. w Krościenku nad Dunajcem, Dursztynie, Zakopanem, Lublinie, Krakowie, Carlsbergu (Niemcy), Gwardijsku (Ukraina).
Najgłębszą treść życia członkiń INMK stanowią rady ewangeliczne – czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Są one fundamentem życia wspólnotowego całego Instytutu, zarówno dla członkiń praktykujących wspólnotę zamieszkania, jak i tych, które żyją indywidualnie.
W INMK składa się śluby czasowe i wieczyste, są one przeżywane zgodnie z Konstytucją INMK, w której określono, że ewangeliczną radę czystości członkinie Instytutu rozumieją jako bezżenność dla królestwa niebieskiego (por. Mt 19, 12) i pojmują dziewictwo jako wyraz oblubieńczej miłości do Chrystusa Odkupiciela. Przyjmują ją jako niezwykły dar łaski, który w szczególny sposób daje wolność ludzkiemu sercu, by bardziej rozgorzało miłością do Boga i do wszystkich ludzi. W ten sposób stają się znakiem zapowiadającym pełnię królestwa Boga, przybliżają to królestwo w warunkach doczesności i czynią je w pewien sposób obecnym pośród świata. Realizując radę czystości, członkinie przyjmują jako wzór niepokalane i bezgraniczne oddanie się Maryi Chrystusowi Oblubieńcowi. Rada ewangelicznego ubóstwa oznacza dla członkiń Instytutu wezwanie do całkowitego polegania na Opatrzności Bożej w duchu Kazania na górze i do naśladowania Chrystusa, który będąc bogaty, dla nas stał się ubogim, aby nas ubóstwem swoim ubogacić (por. 2 Kor 8, 9)
Członkinie Instytutu, zobowiązując się do zachowania ewangelicznej rady posłuszeństwa, poświęcają Bogu całkowicie swoją wolę i w ten sposób składają ofiarę z siebie, a przez to jednoczą się trwalej i bezpieczniej ze zbawczą wolą Boga. Naśladują posłuszeństwo Chrystusa, który „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 6-8). Przyjęcie i realizacja rady posłuszeństwa „jest szczególnym wyrazem wol¬ności, tak jak ostate¬cznym wyrazem wolności Chrystusa było Jego posłuszeństwo aż do śmierci”.
Celem bycia w Instytucie jest realizowanie powołania do świętości poprzez prowadzenie
życia konsekrowanego w świecie oraz służba na rzecz urzeczywistnienia Kościoła – wspólnoty w Kościołach lokalnych, szczególnie poprzez dzieło Ruchu Światło-Życie
Charakterystyczna dla duchowości Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła jest postawa służebna (diakonijna), której podstawą jest naśladowanie Chrystusa Sługi i Maryi – Służebnicy Pańskiej. Członkinie Instytutu poprzez swoją konsekrację pragną naśladować Niepokalaną w Jej bezgranicznym oddaniu się przez wiarę i miłość Chrystusowi Oblubieńcowi, by przez to uczestniczyć w Jej duchowym macierzyństwie wobec Kościoła. Bardzo ważnym rysem w duchowości Instytutu jest świadome przeżywanie liturgii, jako szczytu i źródła życia chrześcijańskiego.
Członkinie INMK realizują praktyki życia wewnętrznego, które prowadzą do pogłębiania ich życia duchowego. Są to m.in.: osobiste spotkanie z Chrystusem w modlitwie, Eucharystia, Liturgia Godzin, różaniec, dni skupienia, rekolekcje, spotkania w grupie.
Apostolstwo członkiń Instytutu polega na świadectwie ich życia chrześcijańskiego oraz wierności własnej konsekracji, ożywianych modlitwą i stałą przemianą życia. Instytut realizuje swoją posługę apostolską przede wszystkim poprzez program ewangelizacyjno-formacyjny Ruchu Światło-Życie. Członkinie Instytutu angażują się:
• w działalność dydaktyczno-wychowawczą, organizowanie i prowadzenie oaz i innych form rekolekcji, kursów specjalistycznych i spotkań formacyjnych dla różnych grup;
• w angażowanie się w odnowę parafii według wskazań Soboru Watykańskiego II;
• w posługę na rzecz małżeństwa i rodziny oraz budzenie szacunku do życia od poczęcia do naturalnej śmierci;
• w działania na rzecz ludzi uzależnionych i potrzebujących;
• w tworzenie nowego ładu społecznego, opartego na poszanowaniu godności osoby i wolności;
• w działalność wydawniczą i medialną;
• w pracę w różnych zawodach.
https://www.inmk.org.pl/
Wspólnoty Dzieci Łaski Bożej
Od początku aż do dziś główną misją Wspólnoty jest posługa w Ruchu Światło-Życie. Wspólnota jest stałą diakonią Ruchu w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, współpracuje z Moderatorem diecezjalnym i pozostaje w łączności z Centrum Ruchu w Krościenku.
Duchowość Wspólnoty opiera się na głębokim doświadczeniu obecności Boga, który udziela się człowiekowi. Bóg objawił się nam w Chrystusie, mocą Ducha Świętego dał nam życie, uczynił nas swoimi dziećmi, pozwolił przeżyć wspólnotę z Nim i braćmi i pociągnął nas całkowicie ku Sobie. Dlatego przyjęły nazwę Wspólnota Dzieci Łaski Bożej.
WSPÓLNOTA – jest darem Bożym, miejscem, w którym wspólnie wzrastamy ku pełni życia w Bogu, uczymy się miłości, doświadczamy mocy modlitwy i radości płynącej ze służby. Chcemy ten dar pielęgnować i pozwolić innym mieć udział w radości wspólnej drogi.
Jesteśmy umiłowanymi DZIEĆMI Boga, które On hojnie obdarza wszystkim, co jest im potrzebne. Dlatego staramy się o postawę bezgranicznej ufności, prostoty i wdzięczności wobec naszego Ojca. Liczymy zawsze na Jego dobroć i miłosierdzie, powierzamy Mu nasze troski i z wiarą przyjmujemy Jego wolę dla nas.
ŁASKA BOŻA – sprawiła wszystko, czym żyjemy i czym jesteśmy. To Jezus – nasz Zbawiciel darował nam nowe życie w Duchu Świętym, „jest w nas Sprawcą i chcenia i działania zgodnie z Jego wolą” (Flp 2, 13). On pierwszy nas umiłował, wezwał i powołał, aby dać nam Siebie.
Wspólnota prowadzi działalność ewangelizacyjną i formacyjną w formach zaczerpniętych ze współczesnych ruchów odnowy Kościoła. Są świadectwem Łaski Bożej przez sam fakt powołania, przez miłość, którą czerpią ze zjednoczenia z Bogiem i trwania we Wspólnocie.
Prowadzą działalność ewangelizacyjną i formacyjną w formach, które zaczerpnęły ze współczesnych ruchów odnowy Kościoła, zwłaszcza z Ruchu Odnowy w Duchu Świętym i z Ruchu Światło-Życie. Prowadzą rekolekcje, dni skupienia, spotkania modlitewne i biblijne dla młodzieży, dorosłych, dzieci i dla całych rodzin. Pracują w szkołach katechizując dzieci i młodzież. Współpracują z duszpasterzami w parafii w trosce o to, by stawała się ona coraz bardziej wspólnotą wspólnot.
Pomagają osobom uzależnionym od alkoholu i innym potrzebującym, którzy chcą rozwiązać swoje problemy lub wzmocnić wiarę – przez modlitwę wstawienniczą, rozmowy, spotkania, a czasem przez umożliwienie im czasowego pobytu w Wspólnocie. Przez praktykowanie abstynencji tworzą środowiska umożliwiające innym życie w trzeźwości.
Formacja we Wspólnocie ma ukształtować „nowego człowieka”, ma upodobnić do Pana Jezusa i Jego całkowitej ofiary z siebie. Ma to być proces stopniowego przyswajania sobie myśli i uczuć Chrystusa ku Ojcu. Ta, którą Pan powołuje, wezwana jest, aby odpowiedzieć „tak” Bogu i osobiście troszczyć się o rozwój własnego powołania. Musi otworzyć przestrzeń swego życia na działanie Ducha Świętego i ofiarnie zaangażować się w proces formacyjny.
Pierwszy okres we Wspólnocie, tzw. kandydatura, przeznaczony jest na dokładniejsze rozpoznanie i ugruntowanie powołania. Po nim następuje 2-letni nowicjat – czas głębokiego docierania do wnętrza osoby, tak aby każda jej postawa i czyn, zarówno w doniosłych momentach życia, jak i w codziennych okolicznościach, ujawniała jej całkowitą i radosną przynależność do Boga.
Po ukończeniu nowicjatu siostry składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa na 1 rok. Następuje dalszy etap formacji, tzw. juniorat. Po 5 latach ślubów czasowych następują śluby wieczyste. Na tym jednak formacja się nie kończy. Ma ona trwać do końca życia, tak aby każda z nas miała szansę nieustannego pogłębiania wierności wobec charyzmatu i misji Wspólnoty. Ostatecznym celem każdej z nas jest osiągnięcie świętości poprzez stawanie się coraz pełniej Dzieckiem Łaski Bożej.
http://lipie.oaza.pl/